Eindelijk zonder masker op de TGV!

Op Pinkstermaandag zijn we voor de eerste keer sinds het Coronatijdperk zonder mondmasker op de TGV naar Parijs gestapt... Het voelt weer terug als vroeger. Heerlijk!






Omdat er buiten die van Antonio Gaudi in Musée d'Orsay - maandag gesloten - toch geen boeiende tentoonstellingen waren, hebben we de dag integraal buiten doorgebracht. Het weer deed mee, blauwe lucht met dikke witte Margritte wolken. Leuk voor de foto's.






Zoals altijd doe ik wat opzoekingswerk voor we vertrekken. Om alles "smoothly" te laten verlopen... Starten doen we sowieso in Les deux Magots met een ontbijtje. Geen betere plaats om mensjes te kijken. Je ziet er dan ook van alles. Toeristen van alle soorten pluimage. Merkensnobs, oude boho's maar ook the real Parisians kan je er spotten. Zàlig gewoonweg. 







Nummer één op onze lijst was dit keer het Pantheon. Nog nooit bezocht. Schande eigenlijk. Maar na een paar boeiende Youtube filmpjes te hebben gezien over de restauratie, moest dat eindelijk worden bezocht. Dé mensen die Frankrijk groot gemaakt hebben liggen daar begraven in de crypte. Mijn favoriet Marie Curie ligt er ook. Ze was de eerste vrouw die er een plaats kreeg en ook de eerste vrouw die een (ze heeft er uiteindelijk twee gehad) Nobelprijs kreeg. 







Normaal hangt er ook de slinger van Foucault. Maar momenteel is die in onderhoud en dus zullen we daarvoor een keertje moeten terugkomen.






In het Pantheon zelf zijn er nu permanent enkele werken van de hand van Anselm Kiefer over de Grote Oorlog opgesteld. 





Maar het mooiste van het hele Pantheon is het zicht dat je hebt als je de tweehonderd trappen naar de galerij hebt beklommen! Het is juist hoog genoeg maar ook weer niet té hoog. Want vanaf de Eiffeltoren wordt naar mijn inziens het zicht een beetje onwezenlijk. Hier heb je nog contact met de grond én toch overzicht.







En dan zijn we enkele eeuwen terug de tijd ingedoken. Naar het Gallo-Romeinse tijdperk. Asterix en Obelix dus. Les Arènes de Lutèce. Een arena doet me altijd aan een Spaanse corrida denken. Ik ben nu eenmal fan van een goed stierengevecht. "No es un deporte es un arte!" Geen sport dus wel kunst volgens de Spanjaarden! En de straat er naar toe was helemaal in de sfeer. De naam van de straat alleen al... Rue de Navarre én dan de look... helemaal Spaans met dat smeedijzer en die erkers! Mooie sfeervolle plaats, ideaal voor de kinderen uit de buurt om te spelen en ook staan er op de hellingen wijnstokken. Kwestie van optimalisatie van de space.








Van Spanje naar Marokko is maar een kleine trip en zo kwamen we in La Grande Mosqué terecht. Eenmaal op de binnenkoer ben je precies in het Alcazar in Sevilla... Jammer stond er een enorme wachtrij aan het restaurant want anders hadden we er graag eens gegeten. Nu moet ik zeggen dat het deze keer ontzettend druk was in Parijs. We waren al gewoon geworden aan het zoveel rustiger Parijs tijdens Corona. Dat is dan misschien weer de keerzijde van de medaille... de meute is terug!







Door de Jardin de Plantes zijn we dan naar de Seine toegelopen om die dan terug te volgen tot aan Île Saint Louis. En vandaar dan weer richting de Marais. Onze vaste stek in Parijs. Maar eerst even gestopt bij Le Fumoir voor een lekkere late lunch. 






Eindigen doen we meestal in Le Voltigeur. Top terrasje in de Rue des Francs Bourgeois. Simpel, klein maar oh zo gezellig... én weerom top om mensjes te kijken. 






En dan nog vlug een lekker kaasplankje te eten voor we weer de trein opstappen naar Rijsel.





Villa Empain of een zondag in tijden van Corona

Alles moet je nu reserveren. En dan liefst je bezoek keurig afhandelen in het je toegewezen timeslot. Wat natuurlijk géén ruimte toelaat om wat te slenteren en alles op je dooie gemak te doen. Maar alles went ook al die strakke regels...

 

 


 

 

Villa Empain stond al geruime tijd op ons lijstje. En als er dan op Instagram plots mooie foto's langskomen, wordt de reservatie uiteindelijk toch gedaan. Wat moeten we anders op een mooie lentezondag in tijden van Corona?

 

 


 


De Villa plus twee tentoonstellingen alles in één klap. The Light House plus Aleppo. Nu we helemaal niet naar Centre Pompidou in Parijs kunnen, troosten we ons met wat we hier te lande kunnen vinden. En dat is soms ook niet mis. Groot is de tentoonstelling niet maar wel boeiend en af en toe verrassend.

 

 

 
 
 
 

Villa Empain komt relatief koel over maar misschien speelt de strakke omgeving en het jaargetijde hier ook wel een rol in.


 



Door de tentoonstelling heb je een minder goed zicht op het interieur van de Villa omdat de meeste ramen afgeschermd zijn voor de Light House tentoonstelling. Logisch natuurlijk...








Maar hier en daar zie je een mooi meubel of een Art Deco wanddecoratie.






De tuin bestaat vooral uit groenblijvende planten met hier en daar een camelia met onwezelijk rode bloemen! Coco Chanel zou er terecht jaloers op zijn...

 

 

 
 


Achteraan is er een reuze groot turqoise zwembad dat de hele tuin domineert. Het is heel ingenieus aangelegd boven de garages die achteraan uitgeven op een andere straat.
Echt avant-garde dat de auto en de garages zo mooi worden weggestopt...

 

 


 

 

Dat we niet geacht werden om te zwemmen - nu, het weer was er absoluut niet naar - konden we opmaken uit het volgende bordje...

 

 



In de kelder is er nog een kleine tentoonstelling over Aleppo. Aleppo is een van de oudste wereldsteden en ligt in Syrië maar er is enorm veel erfgoed kapot geschoten en gebombardeerd.  Hier in Villa Empain kan je de beelden zien - gemaakt door drones - die gebruikt worden om een digitaal plan op te stellen om het werelderfgoed te restaureren. Omdat ik juist de prachtige film For Sama - overleven in belegerd Aleppo - had gezien op Canvas was ik écht onder de indruk...

 

 

 


 

Ik meld nog even dat er een leuke museumwinkel is.  Ik ben grote fan van museumwinkels en heb er al véél, heel véél leuke spullen en boeken gekocht. Mijn nieuwste aanwinst zie hier : zeep van Aleppo!