Koken in Toscane...

Zoals beloofd, vandaag deel twee van de Foodtrip naar Toscane.

 Ok, ik geef toe, wel een weekje te laat maar je weet hoe dat gaat hé. Life happens...

Vandaag geef ik jullie mee wat we allemaal zélf gemaakt hebben. Dirk-Jan heeft ons de houtoven laten ontdekken en vooral het brood én pizzabakken.

Pizza's bak ik af en toe wel eens helemaal van scratch in mijn eigen warme luchtoven maar natuurlijk krijg ik nooit die lekkere smaak die je met zo'n authentieke houtoven krijgt...

Je moet er wel serieus je gedachten bij houden en niet té veel aperitieven want voor je het weet haal je een verkoold exemplaar uit je oven.

Het leuke is natuurlijk dat je elke pizza een andere topping kunt geven. En we hadden écht heerlijke Italiaanse ingredïenten staan.

Dirk-Jan had zijn tomatensaus uren laten inkoken het was dus meer gekonfijte tomaat dan wat anders... Het uitrekken en op vorm brengen van het deeg vraagt ook nog enige aandacht en routine.
Na een pizza of twee kreeg ik de slag te pakken...

Op de wijngaard van Avignonesi kregen we kookles van een Italiaanse chef.

Volgens Dirk-Jan stelde hij niet veel voor want hij gaf niet de goede antwoorden op - moeilijke - vragen van Dirk-Jan. Maar 't was een schattig manneke...

Bij hem hebben we Pici gemaakt. Dat is een soort wormachtige macaroni - zie de foto hierboven - die je zelf moet rollen en typisch is voor de regio. Iets wat "la mamma" thuis maakt en via overlevering doorgegeven wordt.

We hebben voor die pici een basic tomatensausje gemaakt met wat look, chilivlokken en een blik gepelde tomaten. Wat laten inkoken, op smaak brengen met wat zout en dan de pici erin. Afwerken met wat parmezaan en je hebt basic Toscaans eten.

Met het deeg voor de pici kon je ook een soort flatbread bakken. Gewoon een pannekoek maken van het deeg, bakken in wat olijfolie en er goed wat parmezaan overstrooien en je hebt een lekker aperitiefhapje. Tof!

We hebben natuurlijk ook de wijngaard bezocht en een lekker glaasje gedronken bij onze lunch...

Natuurlijk is een reis naar Toscane niet af zonder wat cultuur naast de food.

Siena is gekend voor de Palio - dé paardenkoers waar de hele stad naar uitkijkt. Ik ben ook al jaren in de ban van die race. Ze houden die midden in de stad én de jockeys rijden zonder zadel. Je moet het maar doen! De winnaar is het paard dat - met of zonder jockey - eerst aankomt.

Met onze gids konden wij binnen in het museum van een van de contrada's. Siena is verdeeld in contrada's - stadswijken - en die racen tegenmekaar. Zàlig om die prachtige Middeleeuwse spullen van dichtbij te bekijken en te bestasten!

Want niet alleen koken is mijn passie... ooit in een ver verleden heb ik Kunstgeschiedenis gestudeerd en dus blijft mijn hart kloppen voor mooie spullen uit het verleden!

Toscane...

Nee, het is nog geen écht vakantieseizoen maar ik heb toch al iets super leuks om naar uit te kijken.
Eind april vertrek ik voor 4 dagen naar Toscane. Op foodtrip! Zàlig hé...

Samen met Hilde en Dirk-Jan die hier bij ons in Kortrijk het restaurant en culinair atelier Taste and Colours runnen. Ik ken Dirk-Jan al jaren en weet dat hij door en door gepassioneerd is en enkel voor the real thing gaat.

Kwaliteit en oorsprong van de producten zijn ongelofelijk belangrijk voor hem dus ik weet nu al dat we alleen het allerbeste te zien en te proeven krijgen!
Toen ik twee weken geleden op zaterdagmorgen de mail van Taste and Colours opende en het programma van de Culinaire Inspiratietour in Toscane begon te lezen, liep het water letterlijk uit mijn mond. Dat was nu nog eens een programma!

Masterclass pasta, masterclass broodbakken, een slager-specialist bezoeken... man, man dat was right up my alley!
En dan de locatie beste mensen, een fattoria ergens in de bergen rond Siena. Wat moet een mens meer hebben in de lente?

Het weer is natuurlijk de onzekere factor maar what the hell in mijn vrije tijd ga ik me met een dik boek/Ipad neervleien op mijn bed en eindeloos lezen... of kletsen met mijn medereizigers.

Koen overtuigen was niet moeilijk. Mijn ventje gunt me alleen maar het beste - ja, ik heb nu eenmaal de juiste man gekozen hé!
Ook Sofie zag het zitten om mij enkele dagen te missen in de winkel en dus is ondertussen het vliegtuig geregeld en de reis geboekt!

Héél zeker weet ik het niet maar misschien zijn er nog plaatsjes vrij dus als iemand van jullie ondertussen ook goesting gekregen heeft om mee te gaan... contacteer dan vlug Hilde op info@tasteandcolours.com en wie weet zitten we binnenkort samen aan tafel in Toscane!

Pastamaking in Tuscany...

Mag ik jullie voorstellen... Michele. Mijn hoogst persoonlijke Chef - voor halve dag toch. Jong, bereisd - enkele maanden China, een jaar Australië... - en opgeleid in een Italiaanse Culinary School in Firenze.

Ik heb dan ook veel meer geleerd dan de recepten van enkele Italiaanse gerechten. Michele heeft me legendes en historische faits divers over de stad verteld. Ook de Italiaanse culinaire tradities en het verschil tussen Frans en Italiaans geschoolde Chefs hebben we uitgebreid besproken. En al babbelend en kokend heb ik enkele van zijn keukentechnieken kunnen oppikken.
Volgens Michele eet je in Italië het allerbeste bij je Nonna - je grootmoeder en niet in restaurants in tegenstelling tot in veel andere landen - hij bedoelt volgens mij dan vooral Frankrijk.
Australiërs assembleren en koken niet. Koken is beginnen van scratch met de producten van het land en de streek en die langzaam en zorgzaam - nadruk op langzaam - klaarmaken. De meeste mensen koken veel te haastig volgens Michele. Ze nemen geen tijd om de smaak in een gerecht te laten evolueren... ik heb gezien wat hij bedoelde wanneer we samen de uienconfituur maakten.

Hoewel we de snelle versie gemaakt hebben - die je minder lang kunt bewaren - hebben de uien bijna de hele voormiddag opgestaan. Hij heeft iedere keer als ze dreigden droog te koken er wat water bijgedaan. Water bijvoegen om de tijd te rekken, dat heb ik gisteren écht bijgeleerd. Iets wat je nooit in een geen enkel receptenboek kunt lezen... maar wel super efficiënt om meer smaak in je gerecht te krijgen.
Het recept van de uienconfituur krijgen jullie later... ik heb een volledige Pecorini kaas gekocht om mee naar Kortrijk te nemen en zal dus thuis de uienconfituur opnieuw klaar maken.

Nu laat ik jullie genieten van het pasta maken met Michele...

We hebben 1kg bloem en 10 eieren gebruikt. Basisrecept voor verse pasta 100 gram bloem op één ei. En een pinch of salt niet voor de smaak maar voornamelijk voor de elasticiteit... dixit Michele

 Véél eierschelpen dus...

Dan gezellig samen kneden... ongeveer een twintigtal minuten. Dan een half uur in de frigo. Vergeet zeker niet er folie rond te draaien want de pasta mag niet in contact komen met de lucht...

Dan opnieuw even kneden en plat drukken om door de machine te gaan. De pasta wordt inderdaad veel fluweliger van textuur door zijn verblijf in de ijskast.

Dan enkele keren door de machine draaien om de lap dunner te maken. Michele zweert bij stand 3,5....

Hij maakt voor een deel grote lappen die hij dan later op het moment van het koken versnijdt. De truc is veel bloem tussen de verschilllende lagen zodat ze zeker niet aan mekaar plakken.

En de rest wordt linguini. Om voldoende te bloemen legt hij een hoopje bloem voor de machine en dopt de hele tijd de sliert pasta in de bloem. Dan afsnijden en en op het vel bakpapier leggen. Niks drogen op een droogrekje... dat doen ze hier niet!

Thuis eten de meeste Italianen gedroogde pasta - gemaakt zonder eieren - enkel met zon- en feestdagen wordt er verse pasta gemaakt in het gemiddelde Italiaanse gezin. Maar pasta eten doen ze wel elke dag. Normaal is de portie 100 gram per persoon maar Michele beweert er altijd 250 gram te eten. Ja, wat wil je, die jongen is pas 30 en dus nog in de groei...

Natuurlijk hebben we meer dan uienconfituur en verse pasta gemaakt... ik geef jullie de recepten allemaal door maar ik wil het thuis eerst opnieuw proberen.

• Kippenlevermousse voor op de crostini
• Pollo alla cacciatoria - kip op de wijze van de jager 
• Tarta della Nonna

Ondanks zijn Ipad en Iphone - Michele is een jongen van onze tijd - haalde Michele voor hij begon te koken zijn schriftje uit zijn tas.

 
Het was voornamelijk in zijn mamma's handschrift en hier en daar heeft hij er filosofische quotes tussen geschreven... I love that guy!

Kookles in Toscane...

Vandaag was het zover... ik zou eindelijk leren pasta en tarta della nonna maken zoals de Italianen!

 
Maar het lot heeft het anders beschikt. Niks te koken vandaag. De kok is gebeten door zijn eigen hond. Voilà... dat moet ik weer tegenkomen. Maanden op voorhand boek ik die les, weken kijk ik er naar uit en op het moment suprême laat die kok zich bijten door zijn hond!
Gelukkig hebben ze hier spare cooks en morgen mag ik terug gaan en krijg ik zelfs privéles! Ik heb de kok helemaal ter mijner beschikking. Dat is zoiets als een upgrade van economy naar business...
Dus die hond wat nog zo slecht niet, ik moet dat beest uiteindelijk nog dankbaar zijn ook!

Nu op het terrein van Casa Bella kan je genieten van de morgen tot de avond dus zo'n probleem was mijn vrije dag ook weer niet. Ik heb me geïnstalleerd onder een olijfboom met mijn Ipad - leve de Wifi - en heb een Cookery Course online gevolgd. En vanmiddag hebben we een lekker lunch gekregen aan het zwembad.

Ik vind die Toscaanse bonensla met veel look en venkel super lekker. Koen heeft een stukje taart genomen... worteltaart!

Hij kon het amper geloven dat wortels zo lekker kunnen zijn. In afwachting van de kookles blogpost laat ik jullie genieten van wat sfeerbeelden van Casa Bella.

Onze kamer zit daar in het hokje onder de klimop... en we ontbijten elke morgen voor het huis.

Een van de vele leuke terrasje om van het uitzicht te genieten...

Mijn blogtafel with a view...  zalig hé, wat zal ik dat volgende week missen...!

Oh, ja en terwijl ik toch in het restaurant was, heb ik dan maar even wat Foodshopping gedaan ter compensatie van de gemiste kookles...

Eindelijk... Italië!

Zondagmorgen in alle vroegte zijn we vertrokken met een lekkere pic-nic in de koelbox en véél snoepjes. Want ik moet Koen - ik rijd géén kilometer op vakantie - wakker en alert houden en dat gaat het best met snoepjes.

Dwars door Zwitserland zijn we gereden. Schitterend! Ik heb veel chaletjes gezien maar tot mijn spijt geen enkele koe met een bel om... Eenmaal de Gottard tunnel achter ons kwam Italië in het zicht. De eerste nacht hebben we in Genua geslapen. Grote, drukke havenstad met mooie, majestueuse huizen en ook een prachtig stadhuis. Maar al bij al heeft de stad ons niet weten te bekoren.
Langs de kust van Ligurië zijn we dan verder getrokken naar onze eindbestemming Fattoria Lavacchio in Pontasieve vlakbij Firenze.

 
We voelen ons hier thuis - 't is dan ook de eerste keer niet dat we hier logeren. Ja, wij hebben zo onze vaste stekjes - Rue de Surène in Parijs en Fattoria Lavacchio in Toscane... Ook de bekende terrasjes bezoeken we altijd opnieuw.

Vanmiddag was het dus meloen met Parma op het koele terras van het Café Rivoire op de Piazza della Signorina. Een van de beste plaatsjes in de stad om mensen te kijken, vriendelijk bediend te worden én lekker te eten.

Bewijs.... ook de locals blijven er komen!




En wat de ijsjesmachine betreft... jullie hebben nog tijd tot 10 augustus om je aan te melden als volger!
Ondertussen al een dikke merci aan al mijn nieuwe volgers en ik beloof mijn uiterste best doen om boeiende blogposten te schrijven!